കരിമീനിന്റെ ആത്മഗതം
_______________________
മീൻ മാർക്കറ്റിലെ
മത്സ്യം വാങ്ങാനുള്ളവരുടെ
നീണ്ട നിരയിൽ ,
നിന്നെ
കണ്ടപ്പോൾ..,
ഉള്ളു പിടച്ചുവെന്നത് നേരാണ്.
കഴിഞ്ഞ വർഷം
കായലിൽ ചാടി
മരിക്കാനാഞ്ഞ്,
കായൽപ്പടവിൽ
നീയിരുന്നു
കരഞ്ഞപ്പോൾ
നിന്റെ കാലിനടിയിലൂടെയലഞ്ഞ്..,
നിന്നെ ജീവിതത്തിലേയ്ക്കു
ഞാൻ,
തിരിച്ചു വിളിച്ചുവെന്നതും സത്യമാണ്.
നീ കായൽപ്പടവിൽ
വരുമ്പോഴൊക്കെയും
നിന്റെ ചിരിത്തുമ്പിൽ
നിറയാൻ..,
നിതാന്ത ജാഗ്രതയാൽ
ഞാൻ
കാത്തിരുന്നതെന്തിനെന്ന്
ഇന്നും ഓർത്തെടുക്കാനാവുന്നില്ല.
നീ ...
കായൽക്കരയിലിരുന്ന്,
ആരോടോ ഫോണിൽ
സംസാരിക്കാറുള്ളതു കേട്ടിട്ടാണ്..,
കായലിനപ്പുറം
ഒരു ലോകമുണ്ടെന്നും
നീയതിലൂറുമൊരു
നിലാപ്പക്ഷിയാണെന്നും
ഞാനറിഞ്ഞത്.
നിന്റെ ..
വയലറ്റു നിറമുള്ള
ഞാത്തിന്റെ പ്രഭ കണ്ട്
സന്ധ്യയുദിച്ച നാളിൽ,
ഏതോ വലക്കണ്ണിയിൽ
പിടയുമ്പോൾ,
കരിമീനെന്ന ..
നിന്റെ വിളിയിൽ തറഞ്ഞ്,
എന്നുള്ളിലൊരായിരം
നക്ഷത്രം പൊടിഞ്ഞു.
മരണം വന്നു തൊട്ടിട്ടും
ഈ മീൻ ചന്തയിലെ
കടും നിറത്തിൽ
പൂഴ്ന്നു കിടക്കുമ്പോഴാണ്
സ്നേഹത്തിന്റെ
കുസൃതിക്കണ്ണുമായി
നീ കടന്നു വന്നത്.
പെട്ടെന്നൊരു കായലെന്നുള്ളിലൂടെ
പൊട്ടിയൊലിച്ച്
എനിക്കു ജീവശ്വാസമേകുമ്പോൾ
അറിയാതെ കരഞ്ഞു
ചോദിച്ചു പോകുന്നു.
സ്നേഹമേ!!!
എനിക്കും
നിനക്കും
തമ്മിലെന്ത്??
___ മഞ്ജുള____
ജലരേഖ
___________
ഒരു വൈകുന്നേരം
സന്ധ്യയുടെ നിറഭേദങ്ങളിൽ
നീന്തിത്തുടിച്ച്,
ഒറ്റയായപ്പോഴാണ്..,
നിന്റെ ശബ്ദം
കാതിൽ തെളിഞ്ഞത്.
പെരുമഴക്കാലത്തെ..
മടിപ്പുതപ്പിൽ,
തൂങ്ങിയപ്പോൾ,
കർക്കിടക വാവിലെ
കരിമഴക്കണ്ണിൽ,
കുതിർന്നപ്പോൾ ,
തിരയിളക്കത്തിലകപ്പെട്ട്
ഉടലും മനസ്സും കലങ്ങിയ നാൾ,
അങ്ങിനെ...
ഓരോ കണ്ണീർക്കടലിലും
നിന്റെ ശബ്ദമെൻ
ഉള്ളാഴത്തിൽ
പുതഞ്ഞു തീർന്നു.
മുനിഞ്ഞു കത്തുന്ന
കളിവിളക്കിനു
മുന്നിലിരുന്ന്,
നിനക്കായുറക്കെപ്പാടിയൊരു
കഥകളിപ്പദം,
ഇന്നുമേതോവഴിയിൽ
പുകഞ്ഞു
നിൽപ്പുണ്ട്.
എപ്പോഴാണ്
നിന്റെ വാക്കുകൾ
ഉൾച്ചുവരുകൾ
തകർത്ത്,
കലങ്ങി മറഞ്ഞതെന്നോർക്കുമ്പോൾ,
ഒരുമിച്ചു നടന്നൊരു
മഴക്കാലം..,
മറവിയിൽ നിന്നുണർന്ന്,
വീണ്ടും
മഴക്കൂട്ടണിയുന്ന പോലെ.
നനഞ്ഞു തളരും തോറും
മാഞ്ഞു തുടങ്ങും
നീയാം ജലരേഖയിൽ
മുങ്ങി..
ഒരു കടൽച്ചുഴിയിൽ
ദിശ തെറ്റിയുഴന്ന്..,
ഞാനും.
______________ മഞ്ജുള________
തിരിഞ്ഞിറങ്ങുമ്പോൾ
_____________________
അവസാന കൂടിക്കാഴ്ചയിൽ..,
കൈകളിൽ നീ പിച്ചിയതിന്റെ
നോവിൽ പിടഞ്ഞ്,,
കണ്ണിലൊരു നനവ് ഊർന്നു മറഞ്ഞു.
ഒരു കാല്പനിക സ്വപ്നം പോലെ
മധുരിക്കേണ്ട ദിവസമായിരുന്നീട്ടു കൂടി...
കല്ലുകൾ പെറുക്കിയിട്ട്..,
നീയാം വെള്ളത്തെ നിറച്ച്...
പുറത്തേക്കോടിയിറങ്ങാനാണ്
എന്റെയുള്ളം പിടച്ചത്.
ഏതോ കടമ്പിന്റെ കൊമ്പത്ത്
കാലിട്ടിരിക്കുമൊരു
സുഗതകുമാരിക്കവിതാ സങ്കല്പത്തെക്കുറിച്ച്
ഒരുമിച്ചു കയറും പടവുകളെണ്ണി
ക്കൊണ്ട്
നീ പതിവു തെറ്റാതെ
ഉരുവിട്ടിരുന്നു.
കയറ്റത്തിലെവിടെയെങ്കിലും
കാലിടറുമെന്ന ശങ്കയാൽ
ഒരൂഞ്ഞാൽപ്പടിയുള്ള
സങ്കല്പമായിരുന്നു
അപ്പോഴും
എന്റെ മനസ്സു നിറയെ.
തല നീട്ടുന്ന
തലവേദനയ്ക്കിടയിൽ പോലും
നിറനിലാവു പോൽ
ചിരിച്ച്,
എന്തിനൊരു യാത്ര പറച്ചിലെന്ന്...
മുകളിലെ
പ്പടവിൽ
നിന്ന് ...,
നീയെന്നെ
താഴേയ്ക്കു തള്ളിയിടും വരെ
എനിക്കു മനസ്സിലായില്ല.
കണ്ണിലെ പ്രതികാരക്കനലാൽ
നീയെന്നെ നോക്കുന്നതു കണ്ടിട്ടും,
ഒരൂഞ്ഞാൽ തുമ്പത്തൂടെ,
പറഞ്ഞു പറ്റിച്ച ,
ചില
വാക്കുകൾ വിഴുങ്ങി
ഞാനുലാത്തുകയായിരുന്നു.
ഉള്ളുലയ്ക്കും
വേദനയ്ക്കിടയിലും
ചെവിയിൽ നിറഞ്ഞത്
നീ പറയാറുള്ളൊരു വാക്യമാണ്.
"..നമുക്ക് നടന്നു കൊണ്ടേയിരിക്കാം.
നടപ്പാതകളവസാനിക്കാത്ത വഴിയിലൂടെയെന്നുമൊരേ ശബ്ദമായ്."
പതിയെ നിലയ്ക്കും ശബ്ദവീചികളിലുടക്കി
തളർന്നു വീഴുമ്പോൾ
നീയവിടെ ഉണ്ടാവില്ലെന്നുറപ്പായിരുന്നിട്ടും
എന്തുകൊണ്ടോ ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കി.
"ഒന്നും അവസാനമല്ലെന്നാണോ??
ഈ വീഴ്ച പോലും??"
_______ മഞ്ജുള________
